Relacje. Rodzice – dzieci. Czemu są aż tak ważne?
czwartek, 3 czerwca 2021
:: Konsultacje i terapie z psychologiem online- umów najbliższy termin >
Relacje. Rodzice – dzieci. Czemu są aż tak ważne?
Między rodzicami a dziećmi...
Dobre relacje z rodzicami przyczyniają się do fizycznego, emocjonalnego i społecznego rozwoju dzieci. Relacja taka jest obustronna, przynosi korzyści dla obu stron. Jakość relacji z rodzicami kształtuje osobowość dziecka. Wpływają na na jego postawy, wybory i zachowania.
Dzieci potrzebują bezwarunkowej relacji z rodzicami. Miłości bez warunków, po prostu za to, że są, poczucia bezpieczeństwa i zaspokojenia wszystkich potrzeb.
Okazywanie ciepła i wsparcia przez rodziców
Wsparcie ze strony rodziców, troskliwość i opiekuńczość polegają na zachowaniach, takich jak dotykanie, przytulanie, całowanie, chwalenie, wyrażanie akceptacji, zachęcanie i pozytywne spędzanie czasu. Wszystko to wpływa na rozwój szeroko rozumianych kompetencji społecznych, zarówno poczucia własnej wartości, autonomii czy poszukiwania tożsamości, ale również dopasowanie z rodzicami.
Więzi rodzinne, szczególny rodzaj więzi społecznej
Więzi rodzinne trudno opisać i zdefiniować czy one tak naprawdę są. Badacze wykazują, że „więzi wynikają z naturalnych dążeń i potrzeb człowieka – kontaktu z innymi, a w rodzinie są ważnym elementem spójności i integracji wspólnoty”. Opisano relacje interpersonalne w rodzinie oparte na subiektywnych postawach i obiektywnych postawach.
Postawa subiektywna – nieformalna – zależy jedynie od woli i intencji danej osoby. Poczucia i świadomości łączności z członkami rodziny i poczucia przynależności, które jest bardzo ważne, przejawia się to w sferze dążeń, myśli, uczuć i doznań.
Postawa obiektywna – formalna – nie zależy od woli danej osoby, a opiera się na czynnikach związanych z prawem, obyczajami, religią, kulturą czy ekonomią.
Istotne jest aby styl przywiązania był bezpieczny, a jest on taki kiedy rodzice są troskliwi, dostępni, wrażliwi na potrzeby dziecka, okazujący pozytywne emocje w kontakcie z dzieckiem. Kiedy dzieci doświadczają tego wszystkiego w relacji z rodzicami chętniej badają otaczający je świat. W trudnych czy niepewnych chwilach dzieci szukają ukojenia u matki. Istotne jest to że ich rozwój przebiega bardziej harmonijnie.
Związek z rodzicami
„(…) związek matki z dzieckiem jest wielostronny, bogaty w treść i znamienny w swych skutkach. Matka spełnia ogromną rolę w życiu i rozwoju dziecka, dostarczając mu wzorów, modeli zaspokajania potrzeb, uczy też zachowania się w sytuacjach, gdy potrzeby nie mogą być zrealizowane, uczy dziecko dostrzegania i respektowania potrzeb innych ludzi” (Matysiak-Błaszczyk, Włodarczyk, 2004, s. 52).
Określa się, że kluczową rolą matki jest stworzenie optymalnych warunków do rozwoju, czyli takich, które spowodują że dziecko będzie dorastało do samodzielnego funkcjonowania. Dlatego też to matka jest tą osobą która powinna okazywać najwięcej ciepła, serdeczności oraz wyrozumiałości.
Taka relacja zapewnia dziecku możliwość rozumienia uczuć własnych ale i innych osób. Pozytywna relacja z matką ma odzwierciedlenie również w kształtowaniu się pozytywnego obrazu siebie.
Relacje z ojcem są równie ważne i pełnią zupełnie inną funkcję. Zadaniem ojca jest przekazywanie wiedzy, stawianie wyzwań, ale również udzielanie porad, a wszystko to przy zapewnieniu dziecku odpowiedniego wsparcia. Ważne również jest stawianie wyzwań, dzięki czemu dziecko zdobywa nowe umiejętności i doskonali te które już posiada, ojciec w tym wszystkim jednak zapewniać ma również poczucie bezpieczeństwa poprzez swoją obecność.
Coraz częściej się mówi o coraz większym zaangażowaniu ojca w opiekę i wychowanie dzieci, co daje wymierne korzyści na rozwój dziecka. Wykazano, że dzieci wychowywany przy aktywnym udziale ojca są bardziej odporne na przeżywanie lęków saparacyjnych, dzięki czemu lepiej się przystosowują.
Znaczenie relacji, jaka tworzy się pomiędzy ojcem a dzieckiem zaznacza się także w obszarach rozwoju moralnego oraz kształtowania tożsamości płciowej. Identyfikacja z ojcem oddziałuje na właściwy rozwój norm moralnych, umożliwia także dziecku „określenie swojej płci i roli w życiu, co decyduje później o możliwości posiadania szczęśliwego małżeństwa albo życia samotnego bez kompleksów, w poczuciu zaakceptowania siebie” (Braun-Gałkowska, 1987, s. 70)
Podsumowując…
Bardzo ważne jest dla dziecka posiadanie pozytywnych relacji z obojgiem rodziców, pełnych życzliwości, wyrozumiałości i troski, dających poczucie bezpieczeństwa, zapewniających poczucie przynależności i bliskości. Jest wiele możliwości okazania tego wszystkiego naszym dzieciom. Nie słowa, leczy czyny. Dużo kontaktu również fizycznego wpływa na jakość relacji. Dzieci potrzebują czuć fizyczne ciepło rodzica, dzięki temu czują się lepiej. Małe dzieci instynktownie chcą aby brać je na ręce, kiedy jest im źle, bo taka meto zapewnia im pełne spektrum doznawania bliskości i poczucia bezpieczeństwa. Uczymy tym nasze dzieci też tego, że są chciane i akceptowane, a przebywanie z nimi sprawia nam radość.
Drodzy rodzice, buziaczki, przytulaski, całuski, to wszystko to czego nie powinniśmy naszym dzieciom reglamentować. Nasza uwaga i czas jest ograniczona, ale miłość nie podlega ograniczeniom.
Nie bójmy się tego, miłością nie da się dzieci rozpieścić!
Alicja Krawczyk
psycholog >
